Σίγουρα δεν είναι λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια ενός από τα άπειρα sessions στο Grand Theft Auto (οποιοδήποτε), αρκετοί θα σκέφτηκαν πόσο ενδιαφέρον θα ήταν ένας τίτλος να έπαιρνε τα στοιχεία αυτά και να εξέταζε το θέμα από την άλλη πλευρά του νόμου. Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκε και η ομάδα της Fallen Tree Games και μετά το American Fugitive μεταφέρουν τη δράση από τη μεριά του κυνηγημένου από τον νόμο, στη θέση των ανθρώπων που τον υπηρετούν. Και κάπως έτσι εν ολίγοις έχουμε το The Precinct, μια παραγωγή που από τον τίτλο δεν αφήνει ασάφειες ως προς το τι πραγματεύεται. Είναι όμως το ίδιο συναρπαστική η δράση όταν φοράει κανείς τα μπλε – ή μήπως η ρουτίνα της δουλειάς σκοτώνει το πάθος; Ας δούμε αναλυτικότερα.
Η ιστορία του The Precinct λαμβάνει χώρα το 1983 στην φανταστική πόλη Averno City, η οποία είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένη από την Νέα Υόρκη. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας νέος αστυνομικός, φρέσκος από την Ακαδημία, απευθείας στα βαθιά, αφού στο Averno City η αστυνομία είναι αδύναμη να αντιμετωπίσει τους εγκληματίες που κάνουν πραγματικά κουμάντο στους δρόμους. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα, ο rookie μας είναι και γιός του πρώην Διοικητή, ο οποίος δολοφονήθηκε εν ώρα καθήκοντος. H ιστορία είναι στην καλύτερη περίπτωση βαρετή, με την ξύλινη γραφή, τα πορτραίτα των χαρακτήρων σε αισθητική καρτούν και τις εξίσου σοβαρές ερμηνείες, είναι δύσκολο να βρει κανείς κάτι για να τον κρατήσει. Ο κάθε διάλογος είναι απλά αφορμή για το “skip all” και κανείς εν τέλει δεν πρόκειται να χάσει κάτι αξιόλογο.
Όλο το θέμα είναι στο gameplay, και εδώ η ομάδα ανάπτυξης πήρε έμπνευση από τα δύο πρώτα GTA (με μια γενναία δόση Chinatown Wars) και ουσιαστικά γύρισε τη φόρμουλα ανάποδα. Εν ολίγοις, οι παίκτες στο The Precinct στο μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου τους θα αναλαμβάνουν αποστολές από το αστυνομικό τμήμα, διαφορετικού είδους και σε διαφορετική περιοχή και χρόνο, κάνουν τη βάρδια τους και επιστρέφουν στο τμήμα στο τέλος της, απαντώντας σε τυχόν επείγουσες κλήσεις στο ενδιάμεσο. Κάθε φορά που συλλέγονται στοιχεία αυτά ορισμένες φορές βοηθούν στην αποκάλυψη και τη δημιουργία φακέλου για τον καθέναν από τους top 3 των δύο μεγαλύτερων εγκληματικών οργανώσεων της πόλης, και έτσι με κάποιο τρόπο υπάρχει και μια «ιστορία» που τρέχει στο background, δίνοντας κάποιο νόημα στις απλές, καθημερινές βάρδιες.
Όχι ότι τα πράγματα είναι άσχημα εκεί. Για την ακρίβεια εκεί είναι που τα καταφέρνει καλύτερα το The Precinct, αφού πρακτικά η κάθε βάρδια είναι σαν simulator του πως είναι να είσαι αστυνομικός εκείνη τη στιγμή. Από την έκδοση κλήσεων για παράνομο παρκάρισμα και τις απλές περιπολίες με τα πόδια, μέχρι νυχτερινές περιπολίες κυνηγώντας παρανόμους και αποστολές με το ελικόπτερο, υπάρχει κάτι για κάθε όρεξη. Οι βασικοί μηχανισμοί του gameplay είναι επηρεασμένοι σε μεγάλο βαθμό από τα δύο πρώτα GTA όπως προαναφέρθηκε, αφού η δράση είναι σε -σχεδόν- top down προοπτική (με μια μικρή ευελιξία στη γωνία της κάμερας) και κατά τη διάρκεια της οδήγησης τα οχήματα έχουν ανέλπιστα πιστευτό βάρος και ανάλογη αίσθηση στο δρόμο. Οι περιπτώσεις που θα πρέπει να βγουν τα όπλα είναι δυστυχώς από τις πιο αδύναμες στιγμές στην περιπέτεια, αφού όχι μόνο το σύστημα στόχευσης χρειάζεται αρκετή συνήθεια, αλλά η ίδια η φόρμουλα είναι πάνω κάτω η ίδια, με τους παίκτες να βρίσκονται πίσω από cover, να διαλέγουν τους αντιπάλους έναν προς έναν σαν shooting gallery, να προχωρούν στο επόμενο σημείο και πάλι από την αρχή.
Σε γενικές γραμμές, κάτι παρόμοιο σαν την τελευταία γραμμή θα μπορούσε να ειπωθεί για τον τίτλο στο μεγαλύτερο κομμάτι του. Οι στιγμές που ο πρωταγωνιστής και ο συνάδελφός τους βρίσκονται στον δρόμο και έχουν τα μάτια τους ανοιχτά για οποιαδήποτε παρανομία (κάτι πολύ, πολύ σύνηθες στην Averno City), αλλά και όταν κυνηγούν τους κακοποιούς και τους συλλαμβάνουν, όλα αυτά είναι πολύ προσεγμένα. Για την ακρίβεια οι παίκτες θα πρέπει να διαβάσουν τα δικαιώματα των υπόπτων, να τους ψάξουν, αν ο ύποπτος οδηγεί να τον υποβάλλουν σε αλκοτέστ, ενώ μετέπειτα θα πρέπει να διαλέξουν για ποια αδικήματα θα κατηγορηθούν και αν το θέμα λύνεται με πρόστιμο ή χρειάζεται σύλληψη. Γενικότερα, όλο το κομμάτι της «δουλειάς» είναι αρκετά ενδιαφέρον και παρά την επαναλαμβανόμενη φύση του προκαλεί μια κάποια ικανοποίηση η τέλεια καταδίωξη ή σύλληψη ή βάρδια. Το θέμα είναι ότι στις 15 περίπου ώρες του ξεπερνάει το σημείο που παραμένει ενδιαφέρον και έχει ήδη κουράσει.
Δεν είναι ότι είναι ένας κακός τίτλος – κάθε άλλο. Η μουσική παραδόξως είναι συμπαθητική (όταν παίζει σε χαμηλότερο volume και κυρίως ανάμεσα στις αποστολές, ο οπτικός τομέας είναι πολύ συμπαθητικός για μια προφανώς budget παραγωγή, με πολλές λεπτομέρειες μάλιστα που κανείς θα πρέπει να σταθεί και να προσέξει για να τις παρατηρήσει, κάτι που σημαίνει ότι οι δημιουργοί απολάμβαναν πραγματικά αυτό που έκαναν, κάτι που πάντα φυσικά δίνει έξτρα πόντους στο αποτέλεσμα. Έχει ατοπήματα και bugs αρκετά, αλλά δεν θα ωφελήσει τίποτα να σταθεί κανείς στο καθένα από αυτά. Το The Precinct είναι ένας τίτλος που θα ικανοποιήσει περισσότερο αυτόν που ψάχνει κάτι διαφορετικό, και υπό αυτές τις προϋποθέσεις είναι μια καλή πρόταση. Μέχρι τότε, γυαλί Ray-Ban, σακάκι με βάτες, ανοιχτό πουκάμισο, και μόνο vibes.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity